نظم طبیعی یا ریتمیک از آمیزش ناآگاهانه ی انسان با قوانین عالم به وجود می آید. کوه ها، مسیل ها، بستر رودخانه ها یا پستی و بلندی های زمین همه محدوده ای طبیعی را تشکیل می دهند که انسان دورن آن نظامهایی خلق می کند که نشان از گرایشهای تصادفی، خطی و یا گروهی متمایزی دارند.

انسان طبیعت را به عنوان ابزاری برای درک بهتر خالق کاویده است. اشکال و فضاهای طبیعت، ضمن اینکه مخلوقات و نمادهای الهی هستند از هر چیزی که انسان خلق میکند ازلی تر و فراگیرتر هستند.ایلیاتی ها و روستانشینان این نشانه ها را می خوانند و از آنها در ایجاد محیط زندگیشان استفاده می کنند. دنیا را بصورت فضایی مثبت می بینند که دایم درحال تغییر است. آنچه در طبیعتی ابدی وجود دارد هرگز ساخته دست انسان نیست. ایلیاتی ها بنا به ریتم زمان در فضا حرکت میکردند و مانند ستاره های تک یا خوشه های ستارگان با الگوهای تصادفی سالی دوبار جایی منزل می کردند. قبایل چادر نشین بطور مشترک از چادرهای هندسی شکل استفاده میکنند که با شکلهای تقریبا خطی هلالی یا مدور چیده میشوند. زندگی با ریتم های طبیعت موجب می شود این ایلیاتی ها میرا بودن همه چیز را درک کنند و هم آهنگ با ریتم زمان در فضا بروند یا بمانند.

منبع: کتاب حس وحدت - نویسندگان نادر اردلان و لاله بختیار  ترجمه: ونداد جلیلی