ویلاهای لاروش-ژانره
Willas La Roche-Jeannere
لو کوربوزیه 1887-1965 
Le Corbusier
فرانسه، آتیل، 1925 
Auteuil, France

شارل ادوارد ژانره طراح محلی خانه هایی به سبک کلاسیک در سال 1923 به پاریس حرکت کرده و به نام مستعار لوکوربوزیه به مدرنیستی کلان شهری با بلند پروازی ای بی حد و حصر تبدیل شد.
یکی از دوستان جدید او بنام رائول لاروش صرافی سویسی و یک مشتری سخاوتمند بود لاروش کلکسیونی از نقاشی های مدرن که برخی اثر لوکوربوزیه بود در اختیار داشت. و خواهان یک خانه و یک گالری برای جا دادن به آنها بود. اما زمینی برای ساخت نداشت. در آن زمان توجه لوکوربوزیه به زمینی در آتیل واقع در حومه پاریس جلب شد. یکسری مطالعات قابلیت انجام کار و مذاکرات پیچیده سرانجام منجر به ساخت دو خانه در گوشه ای از سایت آتیل در انتهای یک دور برگردان به کوچه بن بست خصوصی گردید.
استاندارد کردن و تکرار، ایده های اصلی لوکوربوزیه بودند. چرا که وی خانه های تمام شده خود را اگر نه به عنوان نمونه های آزمایشی برای تولید انبوه بلکه حداقل به عنوان آزمایش های گونه بندی در نظر می گرفت.این امر میتواند مبین این باشد که چرا با وجود تفاوت های اساسی پلان های دو خانه قسمت میانی نمای شمالی رو به خیابان آنها متقارن است که دلالت بر جفت بودن آن ها دارد.
 خانه ها در قسمت جنوبی در مرزهای سایت بنا شده و هیچ فضایی برای باغ در تراز همکف باقی نگذاشته  امکان تعبیه پنجره در دیوار پشتی را از بین برده اند بنابراین دو طبقه بالایی با عقب نشینی هایی منبع نور مشترکی را فراهم ساخته اند که از پاسیو های کوچکی در تراز طبقه اول شروع می شود.باغ های بیشتری بر روی بام مسطحی که کاملا قابل دسترسی است ایجاد شده اند.
در این طرح برخی فضاهای داخلی به طور زیرکانه ای مدولار ( دارای پیمون) طراحی شده اند. مانند فضای نشیمن تقسیم شده به سه ناحیه که اکثر فضای طبقه بالای خانه ژانره را اشغال می کند.
اما در خانه لاروش است که فضا، پویایی لازم را پیدا میکند، این فضایی است برای تامل هنری و نیز برای تحرک که اولین معماری تفرجی لو کوربوزیه از میان کارهای متعدد تفریحی اوست.
سفر به درون طرح در ورودی جلویی در بلوک پس نشسته ای که خانه را به گالری مرتبط می سازد، آغاز می شود و به یکباره خود را درون تالاری به ارتفاع سه طبقه می یابیم.
پلی در تراز طبقه اول بر روی ورودی تعبیه شده استو بالکنی یک تراز بالاتر در سمت چپمان مشهود است. یک پلکان در کنج به پاگرد بزرگی ختم می شود که از ان دید به سمت خیابان از میان یک بالکن پس نشسته وجود دارد. پل از پاگرد به ناهار خوری خانه منتهی می شود.
 اما ما به جای آن ورود به یک گالری با ارتفاع دو طبقه را انتخاب می کنیم که با پنجره های نواری تعبیه شده در بالا روشن شده است کمی آن طرف تر رمپی از گوشه انتهای طرح با تبعیت از فرم مقعر دیوار کنار خود بر می خیزد.
با بالا رفتن از رمپ به بالکنی می رسیم که از پایین دید دارد. این همان کتابخانه است و از اینجا می توانیم با نگاهی به پشت سرمان پل و ورودی زیر آن را ببینیم در طول مسیر نقاشی های زیبا را مشاهده کرده و فضای متنوع و مهیجی را تجربه کنیم.