سازه باید از قوانین طبیعت پیروی کند، به آن احترام بگذارد و با آن مطابق باشد. هرگونه ترقی و پیشرفتی در مهندسی جدید ساختمان ها توسط این قوانین میسر میشود. نوعی سادگی ذاتی در طبیعت وجود دارد و اگر این سادگی به زبان طراحی سازه ای ترجمه شود قطعا ساختمان زیبا و با ظرافتی ساخته میشود.

طبیعت به ما درس هایی در زمینه سازه می آموزد این راه را با قوانینش در انواع مولفه های حداقل که توان ترکیب و ایجاد فرم های سازه ای متنوع و جذاب را دارند نشان می دهد. هر ایده جدیدی در طراحی سازه ای می تواند در طبیعت مطالعه شود، یک نمونه اعجاب انگیز از این استعداد ذاتی طبیعت دانه های برف است. دانه های برف فرم شش ضلعی متقارن و پایداری دارند، در حالی که قادر به ایجاد گستره ای نامحدود از الگوهای متنوع است که هرگز تکراری نیستند.هر دانه برف منحصر به فرد است و در عین حال درون خود دارای حد بالایی از تنوع می باشد.

بلور برف نتیجه یک فعالیت با حداقل صرف انرژی و مصالح برای تطابق با شرایط محیطی نظیر دما، رطوبت، جریان باد و فشار هوا است. مهندس معمار کارل هونزیک معتقد بود که ظاهرا موارد مرگ و زندگی از یک اصل، یعنی اصل جایگزینی و سازماندهی دوباره ی خود پیروی میکند و یا رشد کردن با کسب تعادل و تحت تاثیر نیروهای خارجی و داخلی صورت میگیرد، طبیعت خود حالت ایده آل تعادل را می یابد.